خود انتقادی، جهت گیری مذهبی درونی، افسردگی و احساس تنهایی با میانجی گری خودخاموشی در دانشجویان درگیر رابطه ی رمانتیک: یک مدل تحلیل مسیر

مقدمه: طراحی مدلی بر اساس ادبیات پژوهشی در افرادی که در رابطه­ی رمانتیک دچار شکست عاطفی شده­اند می­تواند راه­گشای مشکلات آن­ها در زمینه­های مختلف زندگی شود. این مطالعه با هدف بررسی رابطه­ی خود­­انتقادی، جهت­گیری مذهبی درونی، افسردگی و احساس تنهایی با میانجی­گری خود­­خاموشی در دانشجویان درگیر رابطه­ی رمانتیک دانشگاه شهید چمران در سال تحصیلی 92-1391 انجام گرفت. روش­کار: در این مطالعه­ی تحلیل مسیر، 272 دانشجو­ی (88 مرد و 184 زن) درگیر رابطه­ی رمانتیک این دانشگاه با روش نمونه­گیر­ی غیر احتمالی گلوله­برفی برگزیده شدند و مقیاس­های خود­انتقادی، جهت­گیری مذهبی درونی، افسردگی، احساس تنهایی و خود­­خاموشی را تکمیل کردند. داده­های مدل فرضی از طریق تحلیل مسیر با استفاده از نرم­افزار amos و spss نسخه­ی 21 مورد تحلیل قرار گرفت.  یافته­ها: ضرایب مسیر بین خود­انتقادی با خود­خاموشی (001/0>p)، خود­انتقادی با افسردگی (001/0>p) و خودخاموشی با افسردگی (001/0>p) به ­صورت مثبت و معنی­دار بودند. ضرایب مسیر بین جهت­گیری مذهبی درونی با افسردگی (005/0>p)  به صورت منفی و مسیر غیر مستقیم خود­­انتقادی به افسردگی با واسطه­ی خودخاموشی (050/0>p)  معنی­دار بودند. نتیجه­گیری: با وجود رابطه­ی خطی و مستقیم بین خودانتقادی و افسردگی، خودخاموشی نقش مهمی بین این دو متغیر بر عهده دارد و باعث می­شود عزت نفس و هویت فرد آسیب ببیند. هم­چنین جهت­گیری مذهبی درونی­تر باعث می­شود افراد افسردگی کمتری را تجربه ­کنند.